താന്‍ പാതി ദൈവം പാതി
ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ തലക്കെട്ട് ശ്രദ്ധിക്കുമ്പോള്‍ ശരിയല്ലേ എന്ന് തോന്നും. എന്നാല്‍ വസ്തുത അങ്ങനെയല്ലായെന്ന് വിവരിക്കലല്ല. ഒരു ചെറിയ പഠനത്തിലേക്കുള്ള എത്തിനോട്ടം മാത്രം. അഥവാ വിശ്വാസം അതാണോ ആദ്യം വേണ്ടത്, അതല്ല നല്ല പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളാണോ? നല്ല പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ചെയ്ത് ചെയ്ത് നല്ല വിശ്വാസിയാകും എന്ന് എളുപ്പത്തില്‍ പറയാം. നല്ലതല്ലാത്ത പ്രവര്‍ത്തനം ചെയ്യുന്നവര്‍ വിശ്വാസിയല്ല എന്ന് തീര്‍ത്ത് നാം പറയുകയുമില്ല.
ഇവിടെ നല്ല പ്രവര്‍ത്തനത്തിന് നാം മുന്‍ഗണന നല്‍കുന്നു. ആ പ്രവര്‍ത്തിയിലൂടെ നല്ലവന്‍ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. നല്ലവര്‍ക്ക് നരകം നല്‍കപ്പെടില്ല എന്നാണ് പ്രമാണം. ആ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ നല്ല പ്രവര്‍ത്തനമാണ് നരക സ്വര്‍ഗ്ഗ പദവിക്കുള്ള മാനദണ്ഡം. ഈ മാനദണ്ഡ പ്രകാരം ജനസേവന കാരുണ്യപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടത്തുന്നവര്‍ നമ്മുടെ കാഴ്ചപ്പാടില്‍ നല്ലവരാണ്.
സത്യത്തില്‍ അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ക്കേ നല്ല പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടത്താന്‍ കഴിയൂ. ഈ സത്യം വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനിന്‍റെ വാചകങ്ങളിലൂടെ വിശദീകരിക്കുമ്പോള്‍ ആരാണ് നല്ലവന്‍? എന്താണ് നډ? എന്ന രണ്ട് വസ്തുതകള്‍ നമുക്ക് വ്യക്തമാകും. വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നു: "അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുകയും സല്‍കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നവരല്ലാത്ത മുഴുവന്‍ മനുഷ്യരും നാശത്തിലാണ്"(). ഇവിടെ അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കാത്ത സല്‍കര്‍മ്മം ചെയ്യുന്നവനും സല്‍കര്‍മ്മമില്ലാത്ത വിശ്വാസിയും ഈ സൂക്തപ്രകാരം നാശത്തിലാണ് എന്ന് വ്യക്തമാണ്. അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വാസമുള്ള സല്‍കര്‍മ്മികളാണ് വിജയികള്‍ എന്നാണ് ഈ സുക്തം പഠിപ്പിക്കുന്നത്.
സത്യത്തില്‍ വിശ്വാസികളല്ലാത്തവരില്‍ നിന്ന് കാണുന്ന സല്‍പ്രവര്‍ത്തികളില്‍ അപൂര്‍ണ്ണത വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്. താന്‍ എന്തിന് വേണ്ടി ഈ പ്രവര്‍ത്തി ചെയ്യണം എന്നതിന്‍റെ ഉത്തരം ദൈവപ്രീതി എന്നാണെങ്കില്‍ അതിനെയാണ് നډയായി കണക്കാക്കാന്‍ പറ്റുകയുള്ളൂ. ദൈവപ്രീതിയ്ക്കല്ലാത്ത പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ദുരുദ്ദേശ്യ പൂര്‍ണ്ണമാണെന്നും ആ പ്രവര്‍ത്തിയില്‍ കളങ്കമുണ്ട് എന്നും വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്. ഒരു കള്ളന്‍ പകല്‍ സമയത്ത് ജനങ്ങളുടെ ദൃഷ്ടി തന്നിലേക്ക് തിരിക്കാന്‍ നടത്തുന്ന ശ്രമം എത്രയും നല്ലതല്ലല്ലോ? ദൈവപ്രീതിയാണ് തന്‍റെ പ്രവര്‍ത്തിക്ക് പ്രചോദനം എന്ന് പറയാന്‍ അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവനേ കഴിയൂ.
ദൈവപ്രീതിയല്ലാത്ത എന്തും മറുപടിയില്‍ വന്നാല്‍ അതില്‍ കളങ്കമുണ്ട് എന്ന് വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ പഠിപ്പിക്കുന്നു. സ്വന്തം ശരീരേച്ഛ പോലും പ്രതിസ്ഥാനത്ത് വരുന്നത് ശരിയല്ല എന്നാണ് വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. "താന്‍ ഇച്ഛിക്കുന്നതിനെ തന്‍റെ ദൈവമാക്കുകയും അറിവിന്‍റെ മേല്‍ തന്നെ വഴിതെറ്റിക്കുകയും തന്‍റെ കേള്‍വിക്കും ഹൃദയത്തിനും മുദ്രവെക്കുകയും കണ്ണിേډല്‍ ഒരുതരം മൂടി ഇടുകയും ചെയ്തവരെ താങ്കള്‍ കണ്ടുവോ? അല്ലാഹു വഴിതെറ്റിച്ചതിന് ശേഷം അവരെ നേര്‍വഴിയിലാക്കുന്നതാരാണ്? അപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ ചിന്തിക്കുന്നില്ലേ?". (സൂറ: അല്‍ ജാസിയ 22).
സാംസ്കാരിക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ എന്ന പേരില്‍ ജനശ്രദ്ധ പിടിച്ച് പറ്റലും സ്ഥാനമാനങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി പ്രവര്‍ത്തിക്കലും വൈയക്തീക ലാഭങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി പ്രവര്‍ത്തിക്കലും ഒക്കെ ശാരീരിക ഇച്ഛയുടെ പരിധിയില്‍ വരുന്നതാണ്. ശാരീരിക ഇച്ഛകളിലൂടെ ഉണ്ടാകുന്ന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ വൈകൃതങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുന്നതാണ്. ഇച്ഛകള്‍ക്ക് ഭംഗം വരുമ്പോള്‍ പ്രവൃത്തികള്‍ അസ്തമിക്കുകയും ചെയ്യും. രഹസ്യമായെങ്കിലും തിډ ചെയ്യാന്‍ ശാരീരികേച്ഛ സഹായകമാകുന്നതാണ്.
വിശ്വസിക്കുന്നവരില്‍ നിന്ന് വരുന്ന നډയാണ് യഥാര്‍ത്ഥ നډ. അഭിനയവും ജാഡയും വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഭൂഷണമല്ല. മദ്യപാനവും വ്യഭിചാരവും അക്രമവും മറ്റും മാന്യതയുടെ പര്യായങ്ങളായി കണ്ട് നടന്നിരുന്ന അറബികള്‍ അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരായി മാറിയപ്പോള്‍ രഹസ്യമായി പോലും തിډകളിലേക്ക് തിരിയാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല എന്നതാണ് അനുഭവ ചരിത്രം. എന്തിന് വേണ്ടി ഈ പ്രവൃത്തികള്‍ ഒഴിവാക്കുന്നു? എന്നതിനുള്ള മറുപടി ദൈവഹിതമാണ് എന്നായിരുന്നു. ദൈവഹിതമല്ലാത്തത് നډയാകുകയുമില്ലല്ലോ? ചുരുക്കത്തില്‍ അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരില്‍ നിന്നേ സല്‍കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുകയുള്ളൂ. വിശ്വാസികളില്‍ നിന്നുണ്ടാകുന്ന സല്‍കര്‍മ്മങ്ങള്‍ അനുഭവവേദ്യമായിരിക്കും. ആ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഒരു പക്ഷേ ആയിരങ്ങള്‍ക്ക് തണലേകുകയും ചെയ്യും.
'താന്‍ പാതി ദൈവം പാതി' എന്ന നിലപാടിലുള്ളവര്‍ അല്ലാഹുവിന്‍റെ കഴിവില്‍ നിന്നാണ് സര്‍വ്വതും എന്ന വിശ്വാസത്തിലേക്ക് എത്തിയവരല്ലാത്തത് കൊണ്ടും വിശ്വാസി എന്ന ഓമനപ്പേര് നല്‍കാവതുമല്ല. സര്‍വ്വതും അല്ലാഹുവില്‍ നിന്നാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവന്‍ തന്‍റെ ഭാഗത്ത് നിന്നുള്ള പരിശ്രമത്തിലേക്ക് വീമ്പ് പറയാതെ ദൈവീകമായ ഔദാര്യത്തെയാണ് ഗൗനിക്കുന്നത്. അഹങ്കാരത്തിന്‍റെ ഉډൂലനത്തില്‍ നിന്നേ വിശ്വാസത്തിന്‍റെ ഉദയമുണ്ടാകൂ എന്നാണ് ഈമാന്‍ കാര്യങ്ങള്‍ എന്ന സുന്ദരനാമത്തിലൂടെ ഇസ്ലാം പഠിപ്പിക്കുന്നത്.
അണുമണി അഹങ്കരിക്കുന്നവന് ഈമാനില്ല എന്ന പ്രമാണത്തിലൂടെ താന്‍പാതികള്‍ക്ക് ദൈവവിശ്വാസമില്ലെന്ന് പറയുന്നത് ശരിയല്ലേ? അഹം അങ്കുരിക്കാതെ പൂര്‍ണ്ണമായും അസ്തമിച്ച് പൂര്‍ണ്ണമായാലേ വിശ്വാസത്തിന്‍റെ ഉദയം നടക്കുകയുള്ളൂ. സന്തോഷവും ദുഃഖവും വിജയവും പരാജയവും എല്ലാം അല്ലാഹുവിന്‍റെ തീരുമാനമാണ്. ഇതാണ് വിശ്വാസം. "ഞാനല്ലാ തന്നുടെ അംറെന്ന് ചെന്നോവര്‍" എന്ന് ചൊല്ലിയവരുടെ അഭാവം വിശ്വാസികളില്‍ വരുത്തിയ നാശത്തിന്‍റെ വില വളരെ വലുതാണ്. ഇതുപോലെയുള്ള വിശ്വാസികളായ മാതൃകാപുരുഷډാര്‍ എമ്പാടുമുണ്ട്. വിശ്വാസികളും കുറവല്ല. നിരീശ്വരവാദികളല്ലാത്തവര്‍ മതങ്ങളില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരാണ്. മതവിശ്വാസികളില്‍ വിശ്വാസത്തിന് നിയമങ്ങളും വഴികളും മാതൃകകളും വരച്ച് കാണിക്കുന്ന മതം ഇസ്ലാം മതം മാത്രമാണ്. ദൈവീക ഹിതവും ദൈവപ്രീതിയും കാംക്ഷിക്കുന്നവര്‍ ദൈവീക ഇച്ഛയില്‍ ജീവിച്ചവരെ കൂടി സ്മരിക്കുകയും മാതൃകയാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യും. അതാണ് ദൈവഹിതം. അവിടെയാണ് മുഹ്യിദ്ദീന്‍ ശൈഖ് (ഖു.സി.)തങ്ങളും ശൈഖ് രിഫാഈ (ഖു.സി.) തങ്ങളും തുടങ്ങിയവര്‍ കടന്ന് വരുന്നത്. "ദൈവഹിതത്തില്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുക, ദൈവഹിതത്തില്‍ വെറുക്കുക" എന്ന പ്രവാചകാദ്ധ്യാപനവും ഈ അര്‍ത്ഥമാണ് നല്‍കുന്നത്.
മുഹമ്മദ് നബി (സ്വ) തങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്ത ഒരു ഇസ്ലാം ലോകത്തിന് അന്യമായത് പോലെ മുഹ്യിദ്ദീന്‍ ശൈഖ് (ഖു.സി.) തങ്ങളില്ലാത്ത ഒരു ഇസ്ലാം അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ക്ക് അന്യമാണ്.
എന്തിന് മുഹ്യിദ്ദീന്‍ ശൈഖ്? ചോദിക്കുന്നവരുണ്ടാകാം. ഇതിനേക്കാള്‍ ഗൗരമുള്ളിടത്തും ചോദ്യം ചോദിച്ചത് അബദ്ധമായിപ്പോയി എന്ന് ഖുര്‍ആന്‍ പഠിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യരൂപം ഇങ്ങനെ ഖുര്‍ആനില്‍ കാണാം: "ഞാന്‍ നിനക്ക് സുജൂദ് ചെയ്യട്ടെയോ?". ദൈവഹിതം ദൈവസ്നേഹം. ദൈവം സ്നേഹിച്ചതിനെയും ദൈവ സ്നേഹികളേയും ഒക്കെ സ്നേഹിക്കല്‍ അതാണ്. ദൈവസ്നേഹാനുരാഗം ആ സ്നേഹാനുരാഗത്തിലാണ് ലജ്ജ പോലും കടന്നുവരുന്നത്.
രഹസ്യങ്ങളില്‍ പോലും തന്‍റെ രഹസ്യഭാഗങ്ങള്‍ വെളിവാക്കാതിരിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ലജ്ജ അതാണ് ദൈവവിശ്വാസം എന്ന് നബി (സ്വ) തങ്ങളുടെ വാക്കുകളില്‍ കാണാം. ലജ്ജ വിശ്വാസമാണ്. സ്നേഹം വിശ്വാസമാണ്. മുഹ്യിദ്ദീന്‍ ശൈഖിനെ സ്മരിക്കുന്ന സ്നേഹമില്ലാത്തവന്‍ വിശ്വാസിയാണോ?!
No comments:
Post a Comment